بی وفا یارم شکر که اگر وجود تو نیست تنهایی هست،منو تنهایی در فراقت آتش گرفتیم می سوزیم و می سوزیم،تنهایی شده همدم شب های تاریک و تارم،اگر صدایت به گوشم نمی رسد گیتارم هست که برایم فریاد خاموشی و دوری تو را بنوازد تا سکوت مرگ آور شب را بشکند...
شب هایم شدن تهی از ستاره هاستاره ها شدن به رنگ سیای گیسوی تو،سکوت شبم به رنگ سردی و خاموشی نگاه توست،شب های ماتم زده ام طولانی است به قدر هجران میان منو و تو،گریه هایم همه شدن بی صدا،چشم هایم بی پناه،اشکهایم همه در حسرت یک لحظه نگاه توست...نمی دونم تا کجای قصه ی من پر کشیدی؟! نمی دونم تبسم نگاهت عاشقانه است یا جاهلانه؟!بهم گفته بودی دوسم داری به اندازه ی تموم ستاره های آسمون اما به آسمونم نگاه کردم و دیدم سراسر ابریست...!بهم گفته بودی باهام میای تا آخر دریای عشق با کشتی محبت...اما حال که من از همه ی دریا ها و حتی اقیانوس ها هم گذشتم و به صحرای خشک و کویر غم ها رسیدم تو نیومدی...!توی اون کویر بی آب و علف با دلی زرد و تهی در بیهودگی انتظار پیوستن به تو چه بی صبرانه مانده ام هنوز،در پیمودن راه چه عاجزنه مانده ام،حتی دل کوچکم شکست و کسی صدایش را نشنید...آری دل من بی صدا می شکند!ترک های قلبم دلیل نبودن توست ای بی وفا یارم...تموم زندگی تیره ام شده میدان نبرد با غم ها،جرم من چی بود که طبق قانون فاصله ها اسیر زندون غم شدم و حکم صبر برایم صادر شد...؟آیا جرم من عشق و دوست داشتن تو بود...؟!
ولنتاین مبارک